مدح و شهادت امام حسن مجتبی علیه‌السلام
نفـحۀ بـاغ بهـشت، عـطر تن مجتباست محـفـل کـروبـیـان، انـجـمن مجـتـباست در همه‌جا، بوی عشق گر رسد از کوی عشق نافـۀ آهـوی عـشق از خـتـن مجـتباست خرمی از خوی اوست، رنگ گل از روی اوست بوی سمن گر نکوست، از چمن مجتباست جـمـلـۀ اهل وفـا، ریـزه‌خـورِ خـوانِ او ریشۀ جـود و سخا، در سخن مجتباست تـاب فــراق رسـول، مـرهم داغ بـتـول در شب تـار عـلی، پـیـرهـن مجـتباست کاش فلک کور بود تا که نـبـیند به غـم آن همه تـیـرِ سـتـم بـر بـدن مجـتـباست شاه شهیدان حسین، تـشنه‌لب و بی‌کـفن در صـدد بـوسه‌ای بر کـفـن مجـتباست جای قَرَن، از بقـیع کاش نـسیـمی رسد زان‌که اویـس دلـم در یـمـن مجـتـباست در تن دین، جان از اوست رونق احسان از اوست گرمی بازار حُسن، از حسن مجتباست |